İstanbul Fatih’te Semih Çelik’in Ayşenur Halil ve İkbal Uzuner’i katletmesinin akabinde yansılar giderek büyüyor. Reaksiyonların akabinde Uraz Kaygılaroğlu’nun geçmişte Sayna Soleimanpour’un standı için verdiği pozlar tekrar gündeme geldi.
Nevşin Mengü’nün YouTube yayınına katılan Uraz Kaygılaroğlu, verdiği pozlardan ötürü özür diledi.
‘BİR AKIL TUTULMASI YAŞADIM’
Kaygılaroğlu şu sözleri kullandı:
“Sergi benim değildi. Diğer bir sanatkarın standıydı ben yalnızca bir işinde yer aldım. Nisan’ın 16’sında sergilenmişti ve o dönemki kız arkadaşımın birinci şahsî standıydı. Yansıların nereye varacağını, bayan cinayetlerine varacağını öngöremedim. Bir akıl tutulması yaşadım. Toplumun dinamiklerini, yaralarını ne kadar tetikleyeceğini öngöremediğim için de akabinde özür dilemiştim ama anladığım kadarıyla bu özür de kabul görmedi.”
‘CAN GÜVENLİĞİMDEN TELAŞ EDER HALDEYİM’
Kaygılaroğlu, kelamlarına şöyle devam etti:
“Hem Ayşenur’un hem İkbal’in ailesi ve sevenleri özelinde, tüm Türkiye özelinde çok üzgün olduğumuzu söylemek istiyorum. Semih Çelik isimli caninin yaptığı bu hareketin sonucunda bu işin öznelerinden biri haline gelmiş olmak beni çok üzdü. Genelde bu iş biraz cambaza bak üzere oluyor yani olup bitenden fazla bir gaye belirleniyor. Aslında bahsin özelinden biraz uzaklaşıyoruz üzere oluyor. Şayet bunların bitmesi ben ve benim üzere üçüncü şahısların toplumdan men edilmesi bir daha göz önüne çıkmamasıysa ben bunu seve seve can-ı gönülden kabul ederim. Bir daha sahneye çıkmak televizyona çıkmak zorunda değilim, öbür bir iş yaparım.
Ben kendi can güvenliğimden de üçüncü bir şahıs olarak, gaye gösterildiğim için telaş eder haldeyim. Sorunun kaynağı öbür bir yer değil, sistematik olarak isimlerimiz bir formda toplumsal medyadan pompalanıyor. Hatalı cadı avı yapılan maksat gösterilen bir durumdan bahsediyoruz. Ben parmağıma oje sürmüşüm, etek giymişim, rol icabı öbür erkekle öpüşmüşüm, bir yerde yer almışım. Bunların hiçbirisi cürüm değil, beni hatalı yapmaz. Beşerler istedikleri üzere yaşayabilir, bir bireye verdiğim ziyan yok husus bununla alakalı. Yani sizin beğendiğiniz toplumun istediği formda var olmuyor diye beşerler makûs olmazlar. Toplum olarak yaşadığımız bu cinnet anlarını bir yere yönlendirirken nereye yönlendirdiğime bir bakalım.”
Ne olmuştu?
Oyuncu Uraz Kaygılaroğlu, fotoğraf sanatkarı Sayna Soleimanpour’un birinci standı için poz verdi. Stantta yer alan yapıtlarda Soleimanpour’un ve Kaygılaroğlu’nun verdiği pozlar tartışma yarattı.
Kaygılaroğlu’na, ‘Böyle bir periyotta gerçek mu sence?’, ‘Kadın cinayetlerinin yaygın olduğu vakti mı buldun?’, ‘Hiç gerçek değil’ üzere yorumlar geldi.
Kaygılaroğlu, gelen yansılardan sonra toplumsal medya hesabından şu açıklamayı yaptı:
“Sosyal medyada ve basında hakkımda çıkan haberlere ve reaksiyonlara yönelik bir yanıt verme muhtaçlığı duydum. Gayem hayatımdaki özel birinin sanat çalışmasına dayanak vermekti. Verdiğim takviyeden dolayı ortaya çıkan görseller toplumuzuda rahatsızlık uyandırdıysa bunu yalnızca sanat diyerek geçiştiremem ve çok üzüldüğümü belirtmek isterim. Hedefim hiçbir formda makus hisler uyandırmak değildi. Bu sebeple herkesten özür diliyorum. Hürmetlerimle.”
Fotoğraf sanatkarı Soleimanpour da yaptığı açıklamada şu tabirleri kullandı:
“Dün açılışını yaptığımız ‘Life in Plastic’ başlıklı standımda yer alan ‘Hamdım, Yandım, Piştim’ I ve II isimli yapıtların medyada manasından bağımsız noktalara çekilerek yorumlanmasını şaşırarak ve üzülerek seyrediyorum. Öncelikle bu yapıtların “kadına şiddet” yahut “şiddet propagandası” halinde yorumlanması kısmına bir açıklama getirmek isterim. Bu yapıtların aktivist yahut eleştirel bir noktadan “kadına şiddet” konusu ile ilgisi mutlaka yoktur. Ben bayan vücuduna sahip bir beşerim ve fotoğraflarımda kendi vücudumu model olarak kullanmak benim üretim pratiğimin içerisinde yer alan öznel bir lisandır. Ben doğuştan “kadın” vücuduna sahip olduğum için otoportre çalışmalarımda doğal olarak “kadın” vücudu yer alıyor, şayet erkek olsaydım tıpkı fotoğraflardaki uzuv kesimleri bir erkeğe ilişkin olacaktı.
Sergi alanında bu 2 yapıtın çabucak yanında sergilenen ‘Maske’ isimli yapıtta, yaşadığım ruhsal dönüşümün akabinde kendi kimliklerimle yüzleşmemin sonucunda metaforik olarak maskelerimin düştüğü görülmektedir, öykünün devam niteliğinde olan ‘Hamdım, Yandım, Piştim’ I ve II isimli 2 eser ise tekrar metaforik olarak vücudumdan ve kimliğimden ayrışarak ruhsal manada kendimi modüllere bölünmüş hissetmiş olmamı simgelemektedir. Bu fotoğrafların ‘kadına şiddet’ bahsiyle bir ilgisi yoktur. 10 fotoğraflık bir seriden oluşan bu standın 2 modülü olan fotoğraflar stant ile bir bütün halinde okunması gereken kesimlerdir, bu yapıtları sergiden ve benim anlatımımdan bağımsız olarak bağlamından koparan insanların ne benim şahsımdan ne de daha evvelki üretimlerimden haberdar olmadıkları aşikar.”
(ALINTI)